12.

Obudziłam się w szpitalnej sali, podłączona do piszczącej aparatury. Nie pamiętałam, jak się tam znalazłam. Z trudem podniosłam rękę i z przerażeniem stwierdziłam, że mój brzuch jest praktycznie płaski. 

- Nie martw się nic jej nie jest - usłyszałam Twój głos - Zemdlałaś. Spadłaś ze schodów, zawieźliśmy cię do szpitala. Byłaś nieprzytomna, a Twoje wyniki się nam nie podobały, trzeba było przeprowadzić cesarskie cięcie.
Zwilżyłeś mi usta wodą.

- Co z moim dzieckiem? - wychrypiałam.

- Wszystko w porządku. Na szczęście termin był blisko, więc nie wymaga pobytu w szpitalu. Zrobiliśmy wszystkie możliwe badania, żeby mieć pewność, że nie ucierpiała podczas upadku. Jest cała i zdrowa, możesz mi wierzyć.
Uśmiechnęłam się. Wiem, że załatwiłeś nam najlepszą opiekę. Miałeś znajomości i wykorzystałeś je dla mnie... Dziękuję.

- Mogę ją zobaczyć?

- Oczywiście, zaraz poproszę, żeby ją przywieziono. Pewnie wolisz mieć Ją blisko. Przez kilka dni ktoś powinien Tobie przy niej pomagać. Zostaniesz tu na obserwacji, ale badania nic niepokojącego nie wykazały.

Milczałam. Nie tak to miało wyglądać, ale najważniejsze, że moja córka jest zdrowa. 

- Przepraszam Cię - usłyszałam - zachowałem się jak ostatni dupek. Pewnie nigdy mi nie wybaczysz i masz do tego pełne prawo. Jeśli jednak... - głos się Tobie załamał - jeśli potrzebowałabyś jakiejkolwiek pomocy, wiedz, że zawsze możesz na mnie liczyć. Nie będę do Ciebie dzwonił, nie będę Cię nachodził. Zniknę z Twojego życia, tak jak chciałaś, jak tylko stąd wyjdziesz. Teraz chcę dopilnować, żebyście miały dobrą opiekę. Nie wybaczyłbym sobie, gdyby coś się Tobie stało. Gdyby coś się Wam stało. Rozmawiałem już z Nim, przeprosiłem Go. Czeka tu przez cały czas. Zależy Mu na Tobie. Nie będę Wam robił problemów - uśmiechnąłeś się - Masz śliczną córkę. Chciałbym czasem móc Ją zobaczyć, ale po tym co robiłem przez ostatnie miesiące, pewnie się nie zgodzisz. Miałaś rację, nie potrafiłbym być dobrym ojcem, nie nadaję się do tego. Nie chcę Jej Tobie odebrać, chcę tylko być wujkiem, który zabierze Ją do cukierni czy na huśtawkę.  Przemyśl to. Jeśli chcę zbyt wiele, prześlij mi czasem choć kilka zdjęć. Zawsze będę o Was myślał. Żegnaj.
Pocałowałeś mnie w czoło i wyszedłeś. Milczałam. Nie wiedziałam co powiedzieć. Takie słowa po tym wszystkim co mówiłeś i robiłeś wcześniej?
Nie miałam czasu myśleć o tym, bo położna przyniosła moją córkę. To był najpiękniejszy moment mojego życia.

Tak, jak mówiłeś, ze szpitala wyszłyśmy po kilku dniach. Byłam szczęśliwa. Szczęście psuła tylko świadomość, że moi rodzice nie odpowiedzieli nawet na wiadomość, że mają wnuczkę. Wyrzekli się nas. Później już ich nie widziałam.

Okazało się, że Jego sen wcale nie jest tak mocny, jak twierdził. Wstawał w nocy, pomagał, wspierał, pocieszał, gdy myślałam, że jestem straszną matką, bo nasza córka płakała męczona przez kolkę. Miał już przecież doświadczenie ze swoim dzieckiem. Nasza córka przywiązywała się do Niego coraz mocniej, a ja wiedziałam, że On nie zawsze będzie blisko. Nie chciałam też, żeby z mojego powodu chodził niewyspany. Nie mogłam na to wszystko pozwolić. Przyjacielska pomoc ma swoje granice. Wiedziałam, że będę tęsknić, ale nie ja byłam najważniejsza. Zaczęłam szukać mieszkania.


Jeszcze tylko dwa i będzie po wszystkim. Możemy już trochę zwolnić. Następny w środę. Może być?
Dziękuję za komentarze. Miło, że zadajecie sobie trud, by coś napisać. Bardzo się z tego cieszę.