4.

Próbowałeś podejść do mnie, ale zatrzymałam Cię gestem. 

- Daj mi dziecko - powiedziałam.

Spojrzałeś na mnie zaskoczony.

- Daj mi dziecko - powtórzyłam - i zniknę z Twojego życia. Nie chcę od Ciebie niczego więcej, żadnych alimentów, nazwiska, niedzielnych spacerków, wakacji. Żadnej pomocy. Poradzę sobie, ale z tym jednym musisz mi pomóc. Jesteś mi to winien.

Zaśmiałeś się pustym śmiechem.

- Zwariowałaś.

- Nie - potrząsnęłam głową - wiesz, że od dawna tego chciałam. To Ty ciągle odwlekałeś tą decyzję.

- I uważasz, że teraz nagle zmienię zdanie?

- Jeśli wolisz, żebym szukała chętnego w nocnych klubach... - wzruszyłam ramionami w pozornie beztroskim geście - Cóż, myślałam, że będziesz zainteresowany.

- Dlaczego ja?

- Znam Twoją rodzinę. Poważnych chorób nie ma, masz dobre geny.

Tak, to był chyba najgłupszy z możliwych argumentów, ale nie mogłam przecież powiedzieć, że wciąż Cię kocham i nie chcę innego ojca dla mojego dziecka.

- A co jeśli chcę tych wszystkich spacerków i wakacji? Co jeśli chcę być z Tobą i chcę pomagać Tobie?

- To nie ma znaczenia. Wchodzisz w ten układ albo w żaden. Moje dziecko nie będzie miało ojca.

Znów kłamałam. Wiedziałam, że jeśli okazywałbyś zainteresowanie, nie odmówiłabym Tobie kontaktów z dzieckiem. Dziecko powinno mieć ojca. Nie wierzyłam jednak, że będziesz tego chciał. Kryształowy obraz Ciebie w mojej głowie miał coraz głębsze rysy.

- A na spacerki możesz chodzić z Nią.

W Twoich oczach zamigotała wściekłość. Spodziewałeś się płaczu, krzyków i rozpaczy a dostałeś ultimatum. Chciałeś być górą w tej rozmowie, no może na początku przewidywałeś konieczność przepraszania i ugłaskania mnie, ale to Ty ostatecznie miałeś wygrać. Przecież żadna rozsądna kobieta nie zostawiłaby takiego faceta jak Ty z tak błahego powodu jak poimprezowa, jednorazowa zdrada. Takim facetom czasem zdarza się skok w bok i trzeba go im wybaczyć. Zapomniałeś tylko, że nie jestem jak każda kobieta...

Wyszedłeś bez słowa, a trzaśnięcie drzwiami słyszało pewnie całe osiedle. Spodziewałam się tego. Teraz to Twój świat się zawalił. No, może po prostu jakaś jego część, w końcu trochę nas łączyło. Wiedziałeś już też, że straciłeś władzę nade mną. Co zabolało Cię bardziej?

Nalałam sobie kieliszek wina i usiadłam w fotelu czekając na Twój powrót. Mechanicznie głaskałam kota, który położył się na moich kolanach. W głowie miałam pustkę. To wszystko było tak nierealne. Potrzebowałam więcej czasu, żeby dotarło do mnie, że właśnie wywracam swoje poukładane dotąd życie do góry nogami. 

Wróciłeś późno, lekko się chwiałeś. 

- Kiedy? - zapytałeś tylko.

- Za tydzień. W niedzielę.

Pokiwałeś głową i ruszyłeś w stronę sypialni.

- Sypialnia jest teraz moja, przenieś się gdzieś.

Spojrzałeś zdumiony. 

- Muszę teraz dbać o siebie, rozumiesz przecież. Sen jest bardzo ważny, a łóżko w pokoju gościnnym jest niewygodne.

Tak, ja też nie poznawałam siebie.

I co Wy na to?
Odzyskałam kontrolę nad blogiem, zobaczymy czy na zawsze ;)
Widzimy się za dwa dni - w niedzielę.