9.

Nie wiem kiedy Go pokochałam. To nie było jak grom z nieba, to musiało się stać stopniowo. Może kochałam Go już wówczas, gdy męczona mdłościami leżałam na podłodze łazienki a On przyniósł mi wodę z imbirem mówiąc, że Jego byłej żonie pomagała... Może kochałam go już wtedy, gdy płakałam histerycznie, że jestem beznadziejna, a On mnie przytulił, pocałował w czoło i powiedział, że nawet nie wiem, jak bardzo się mylę. Może kochałam Go już, gdy zaproponował spędzenie Świąt we trójkę z Jego synem. To były piękne Święta. Spokojne jak nigdy wcześniej, pełne radości i nieznanego mi ciepła. Wieczorem siedzieliśmy razem przy kominku i czułam, że mogłabym tak zostać już na zawsze.

Sylwestra spędziłam sama. Wiesz, że nigdy nie rozumiałam tego szału związanego z ostatnią nocą w roku.  Potrzebowałam spokoju, nie chciałam spotkać Ciebie z kolejną dziewczynką. On poszedł na tą waszą imprezę sam. Ty nie byłeś sam...

Pewnie kochałam Go już, gdy zaproponował, że zawiezie mnie na kontrolne badanie. Pogoda nie rozpieszczała, padał śnieg, wiał wiatr. Siedzieliśmy w poczekalni gdy lekarz mnie wywołał. Spojrzał na Niego i stwierdził, że możemy wejść razem. On patrzył na mnie z niemą prośbą w oczach więc kiwnęłam głową wyrażając zgodę. Widziałam zachwyt, kiedy patrzył na nasze dziecko na monitorze. Gdy lekarz pogratulował nam zdrowej córki, nie sprostował, tylko uśmiechnął się i ścisnął moją dłoń. A ja... Ja byłam przerażona... Wtedy właśnie dotarło do mnie, że Go kocham.

Kiedy wróciliśmy do domu zniknęłam w swoim pokoju tłumacząc się zmęczeniem. "To niemożliwe"  powtarzałam sobie "przecież to tylko przyjaciel". Jak to się stało? Nie wiem. Myślałam, że już zawsze będę sama. Że będę tylko ja i nasza córka. Nie wierzyłam, że mogłabym jeszcze kiedyś się zakochać, a stało się to tak szybko. Zaśmiałam się gorzko. Przecież to niczego nie zmieniało. Dla Niego byłam tylko przyjaciółką i współlokatorką, tak jak się umówiliśmy na początku. To, że jeszcze nie przyprowadził żadnej kobiety do domu, to zwykły przypadek. To mogło się zdarzyć w każdej chwili, choćby następnego dnia. Co gorsza, ta kobieta mogłaby wymóc moje przenosiny. Bo kim ja dla Niego byłam? Nikim... Dziewczyną kolegi, dla której był miły. Przyjaciółką. To wszystko. Nic nie mogłabym zrobić, musiałabym wyprowadzić się znów do jakiegoś małego mieszkania. I tęsknić... Strasznie tęsknić...

Przyniósł mi kolację i został ze mną, widząc w jakiej rozsypce jestem. Chyba myślał, że znów wspominałam Ciebie, bo przepraszał, że wszedł ze mną na badanie. Chyba myślał, że płakałam, że to nie Ty byłeś tam ze mną. Jakże daleki był od prawdy! Nie wyprowadziłam Go z błędu. Dzięki temu mogłam zasnąć otulona szczelnie przez Jego ramiona. Od tego dnia musiałam grać.




Próbuję pisać coś nowego, zupełnie innego i ... chyba nie potrafię. Dlaczego tak jest, że w głowie jest pięknie, a przelane na klawiaturę staje się mdłe i nudne? Nie wiem czy coś z tego będzie... Czasem myśle, że przydałaby się osoba, która zatwierdzałaby, co nadaje się do pokazania.
Nowy będzie jutro.