2.

Nie wiem kiedy i jak dotarłam do naszego mieszkania. Było ciemno i pusto na ulicach, więc musiało być bardzo późno. Spałeś z telefonem w ręce przy kuchennym stole. Zamknęłam się w sypialni. Nie byłam gotowa na konfrontację.

Ktoś mógłby powiedzieć - przecież to nic takiego, takie rzeczy się zdarzają, trzeba się podnieść i iść dalej. Nie miałam siły iść dalej sama. Miałam 30 lat i moje życie właśnie legło w gruzach. Byliśmy razem 5 lat, znaliśmy się jeszcze dłużej. Byłeś moim przyjacielem od dawna. Myślałam, że na Ciebie zawsze mogę liczyć. Byłam pewna, że to z Tobą chcę dzielić przyszłość. Nie chciałam nikogo innego. Ale nie chciałam też Ciebie. Już nie. Swoją zdradą pozbawiłeś mnie jednocześnie partnera, narzeczonego i przyjaciela. Wiedziałam jednak, że nie chcę być sama.

Ranek przyszedł dziwnie szybko. Już wiedziałam co chcę zrobić.
Musiałam tylko znaleźć w sobie siłę, by to zrobić.

Obudziłeś się i od razu chciałeś przyjść do mnie, ale powstrzymały Cię zamknięte drzwi. Zapukałeś.
- Możemy porozmawiać? - zapytałeś

- Później - odpowiedziałam

- Wyjdziesz?

- Później - powtórzyłam

Zamilkłeś na chwilę, po czym westchnąłeś głośno.

- W takim razie ja wyjdę, żebyś mogła się ogarnąć. Pewnie nie chcesz mnie widzieć... Wieczorem chciałbym z Tobą porozmawiać. Kocham Cię, pamiętaj o tym proszę.

Znałeś mnie. Rzeczywiście nie chciałam Cię widzieć, ale przede wszystkim musiałam coś przemyśleć. O tym nie mogłeś jednak wiedzieć. A zarazem nie znałeś mnie, jeśli sądziłeś, że te dwa słowa mogą coś zmienić.

Usłyszałam trzaśnięcie drzwi. Wyszedłeś. W łazience obca twarz spoglądała na mnie z lustra. Ktoś zadzwonił do drzwi. Nie chciałam nikogo widzieć, ale rozsądek zwyciężył. Sądząc po nieodebranych połączeniach w moim telefonie dzwoniłeś do wszystkich naszych i moich znajomych, do mojej i Twojej rodziny. Spodziewałam się Przyjaciółki lub Mamy, choć na wyrzuty i drwiny tej drugiej nie byłam jeszcze gotowa. Musiałam mieć głupią minę, kiedy zobaczyłam Jego. Przecież wcześniej wymieniliśmy raptem kilka zdań. Miałam wrażenie, że mnie nie lubi i unika mojego towarzystwa. Nigdy nie wpadał do nas ot tak, bez zapowiedzi w niedzielny poranek.

- Nie ma go- powiedziałam

- Wiem, czekałem aż wyjdzie. Przyszedłem do ciebie.

Powoli ruszamy. Następny powinien być jutro.

Mało nas tu, ale mam nadzieję, że będzie się to zmieniało. Będziecie?

Jeśli macie chwilę, wpiszcie proszę choć krótki komentarz. Oceny i krytyka mile widziane.